5 krzewów o ozdobnych owocach jesienią
Listopadowy wiatr i jesienne deszcze pozbawiły drzewa i krzewy ostatnich kolorowych liści. Na szczęście nasze i naszych ptasich przyjaciół na wielu gałęziach pozostały jeszcze piękne owoce. I to właśnie one będą w najbliższym czasie dodawać koloru ponurym listopadowym dniom. Będą cieszyć nasze oczy i ptasie podniebienia. Jedne powiszą dłużej, inne znikną w mgnieniu oka. :)
Krzewów i drzew o ozdobnych owocach jest całe mnóstwo. Są wśród nich nasze rodzime gatunki: tarniny, kaliny, głogi... Ale w szkółkach znajdziemy też wiele innych odmian. Są wśród nich zarówno zimozielone jak i te gubiące liście na zimę. Warto zaprosić je do swojego ogrodu. Jeżeli nie przez wzgląd na nas, to dla ptaków.
Pyracantha coccinea (ognik szkarłatny)
To zdecydowanie jeden z najpiękniejszych krzewów jesieni. Jego nazwa - powstała z połączenia dwóch greckich słów: pyr – oznaczającego ogień oraz akantha – tłumaczonego jako cierń - idealnie oddaje jego istotę. Ogniki pochodzą z południowej Europy i wschodniej Azji, należą do nielicznej grupy liściastych roślin zimozielonych, które można uprawiać w Polsce. Obok ciemnozielonych liści największą ozdobę ogników stanowią owoce - w zależności od odmiany wybarwione na czerwono (Red Column), pomarańczowo (Orange Star) lub żółto.
Ognik to silnie rosnący krzew o sztywno wyprostowanych pędach zaopatrzonych w liczne, ostre ciernie, osiągający 2 metry wysokości. Skórzaste, lancetowate liście w ciemnozielonym kolorze w rejonach o łagodnym klimacie (na zachodzie kraju, w pasie nadmorskim i na Dolnym Śląsku) pozostają zielone przez okres zimy. W maju lub na początku czerwca na krzewach pojawiają się białe kwiaty zebrane w gęste, szerokie baldachogrona. Owoce wielkości ziaren grochu dojrzewają we wrześniu i październiku. Owoce zawiązują się zwykle bardzo obficie i długo pozostają na krzewach, nawet do końca grudnia.
Ognik dobrze sprawdza się w miastach, wykazuje bowiem znaczną wytrzymałość na suszę.
Berberis thunbergii (berberys Thunberga) odm. Atropurpurea
Rodzaj berberys obejmuje około 400 gatunków krzewów występujących w Europie, Ameryce i Afryce. W Polsce dziko rośnie tylko jeden gatunek, berberys pospolity, natomiast najbardziej popularny w uprawie jest berberys Thunberga w dziesiątkach lub nawet setkach odmian.
Berberys Thunberga odm Atrourpurea to niezwykle malowniczy, ciernisty krzew o fontannowym pokroju osiągający 1,5 do 2 m wysokości. Wspaniale nadaje się do tworzenia barwnych kompozycji ze względu na zdecydowane, nadzwyczaj ciemno purpurowe zabarwienie.
Jego żółte kwiaty, pojawiające się w maju i wabią owady. Natomiast pojawiające się jesienią jaskrawoczerwone owoce długo utrzymują się na gałązkach i stanowią przysmak ptaków. Dodatkowo wyglądają wyjątkowo efektownie kontrastując z bielą śniegu.
Zaletą krzewu jest na pewno odporność na nasze warunki klimatyczne, znosi okresową suszę i jest łatwy w uprawie.
Nie ma specjalnych wymagań, co do gleby, najpiękniej wybarwia się na stanowisku słonecznym.
Berberis julianae (berberys Julianny)
Pochodzi ze środkowych Chin i jest wyjątkowy wśród berberysów, gdyż zimozielony. To luźny, wyprostowany krzew dorastający do około 2 m wysokości. Pędy ma niestety pokryte długimi i wyjątkowo ostrymi cierniami. Młode krzewy są bardziej zwarte, starsze luźniejsze, z łukowato przewieszającymi się gałązkami. Liście berberysu są skórzaste, lancetowate, długości do 10 cm, ciemnozielone i błyszczące, późną jesienią i zimą przybierają piękne odcienie czerwieni. Jesienią dojrzewają też owocki berberysu - elipsoidalne, granatowoczarne jagódki, pokryte niebieskawym, woskowym nalotem.
Krzewy prezentują się szczególnie efektownie w okresie kwitnienia oraz jesienią i zimą, gdy ciemna barwa liści jest przełamana czerwonym rumieńcem.
Berberys Julianny najlepiej rośnie na glebach żyznych, umiarkowanie stale wilgotnych, w miejscach słonecznych lub ewentualnie półcienistych, ciepłych, zacisznych i osłoniętych od wiatru.
Taki kolczasty krzew to idealna miejscówka na gniazdo np dla kosa.:)
Euonymus alatus (trzmielina oskrzydlona)
Jest krewniakiem rosnącej na terenie Polski trzmieliny zwyczajnej (Euonymus europaeus). Charakteryzuje się powolnym tempem wzrostu oraz zwartym i regularnym pokrojem. Krzewy docelowo osiągają od 1 do 2 metrów wysokości. Pędy sztywne, wzniesione, pokryte czterema szerokimi listwami korkowymi, które tworzą tak zwane „skrzydełka” - stąd właśnie roślina zawdzięcza swoją nazwę gatunkową.
Kwiaty niepozorne, żółtawo-zielonkawe, ukryte wśród liści pojawiają się w maju. Nie stanowią większej wartości dekoracyjnej, natomiast dojrzewające we wrześniu - październiku owoce oraz wyłaniające się z nich nasiona są bardzo oryginalne i już z daleka przyciągają uwagę.
Oprócz efektownych owoców krzewy trzmieliny oskrzydlonej są znane z niezwykle intensywnego, jesiennego wybarwienia liści. Wyrazista, szkarłatna barwa jest uznawana za jedną z najpiękniejszych w jesiennej palecie kolorów. Stąd nie bez powodu Amerykanie nazwali krzew trzmieliny burning bush – płonącym krzewem.
Ilex (ostrokrzew)
Zimozielony duży krzew lub małe drzewo. Jego największym atutem dekoracyjnym są błyszczące, ciemnozielone , zwykle ząbkowane liście pozostające na krzewie przez cały rok. Ostrokrzew zakwita drobnymi, białymi kwiatami na przełomie maja i czerwca. Kwiaty przyjemnie pachną i uwielbiają je pszczoły. Niezwykle dekoracyjne są też owoce ostrokrzewu w formie małych czerwonych kuleczek, które pojawiają się we wrześniu i utrzymują się na krzewie teoretycznie do wiosny. Ale ponieważ stanowią przysmak ptaków, należy liczyć się z tym, że raczej nie dotrwają do wiosny:). Ostrokrzew często wykorzystywany jest w bożonarodzeniowych dekoracjach.
Warto wiedzieć , że ostrokrzewy są rozdzielnopłciowe (dwupienne) i tylko osobniki żeńskie rodzą czerwone owoce. Więc jeśli chcemy cieszyć się owocami powinniśmy posadzić także egzemplarze męskie (przynajmniej jeden osobnik na kilka sztuk krzewów żeńskich). Wyjątek stanowią odmiany samopłodne, np. ostrokrzew ‘Nellie R. Stevens’.
Ostrokrzew preferuje gleby żyzne, stale umiarkowanie wilgotne, o odczynie zbliżonym do obojętnego. Stanowisko do uprawy powinno być osłonięte i przynajmniej lekko ocienione. Dobre rośnie także w cieniu.
Autorka tekstu i zdjęć: MAGDALENA WDOWIAK - Ogrodniczka pasjonatka. Uwielbia każdy aspekt ogrodnictwa: przede wszystkim rośliny, ale też historię, kulturę a nawet język. Lubi czytać, pisać i rozmawiać o ogrodach. No i oczywiście je odwiedzać. W wolnych chwilach fotografuje i prowadzi bloga.